Als ik op het Hemmeland aan het werk ben valt er tussen de lessen door genoeg waar te nemen. De natuur tovert boven de Gouwzee de meest afwisselende luchten, in alle kleuren blauw en grijs. Buien jagend boven de golven, wolken als door Hollandse meesters aan het firmament geschilderd, de zon in al zijn facetten, van uitbundig stralend tot haast verlegen en verstopt. En dan het water zelf, drie, vier kleuren vechten om voorrang, van zeegroen en donkergroen tot grijs en zilver. De bijna altijd dansende rietvelden omringen het water nu eens met een dof koperen rand en dan weer met een geelgouden gloed. Of zoals vandaag: een 17e-eeuws winterlandschap, krachtige hoge druk, blauwe lucht, helder licht en het door de vorst verstilde water.
Het Hemmeland is ook de plek voor onverwachte ontmoetingen. Zo kom ik vaak meneer Peereboom tegen, geboren op Marken, getogen in Monnickendam, en met zijn 94 jaar still going strong. Altijd fietsend met rode konen, soms een gezonde druppel aan zijn neus. En weer of geen weer, hij draagt altijd geitenwollen sokken en leren sloffen. Als hij stopt, vertelt hij me over zijn leven. Over de haven waar hij met plezier werkte, en dat hij nooit een dag ziek was, of over de oorlog toen hij was ondergedoken bij een boer om de Arbeitseinsatz te ontvluchten. Het was hard werken op het platteland, en soms was de oorlog alsnog dichtbij, zoals die ene keer toen hij met zijn vrienden een handgranaat vond die een Duitse soldaat was verloren. “Handig hoor, om mee te vissen”, verzekerde hij me. Want door de ontploffing komen vissen bovendrijven. Het zijn altijd korte gesprekken. Als hij zijn voet op het pedaal zet weet ik dat hij weer verder gaat. Ik kijk hoe hij uit mijn zichtveld fietst, de man die eindeloos onderweg is. Soms zie ik hem een tijdje niet, en dan vrees ik het ergste: dat hij naar een verzorgingstehuis is verhuisd en daar wegkwijnt omdat hij niet meer mag, of kan, fietsen. Als ik hem dan weer zie, op zijn fiets, af en toe even stilstaand, om zich heen kijkend naar de wolken en het water, denk ik altijd aan een van mijn motto’s die ik ook in mijn bedrijf doorvoer: ‘als ik niet meer beweeg, dan val ik om’. Ik hoop dat meneer Peereboom nog vaak langs komt fietsen.
Bas van Kalken